Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

 ΓΚΟΥΙΛΙΝ  ΤΑ ΠΙΟ ΚΟΜΨΑ ΒΟΥΝΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

    Για σας φίλοι μου. Μετά από αρκετό καιρό όπου κυριευμένος, από αισθήματα ανησυχίας, αγωνίας, αβεβαιότητας, προβληματισμού, αλλά και οργής, θυμού ακόμη και μίσους, για όσα συμβαίνουν σ' αυτήν  τη χώρα και στους περισσότερους από εμάς, από κάποιους που εμείς πιστέψαμε και εκλέξαμε, με προσδοκία μια καλλίτερη ζωή, (και δεν μιλάω μόνο για τους τωρινούς, αλλά ας πούμε σχεδόν για το σύνολο αυτών που κυβέρνησαν τον τόπο μετά την μεταπολίτευση) και η οποία τα τελευταία 2 χρόνια αλλά ειδικότερα τους τελευταίους μήνες, υφίσταται τέτοια βίαια επίθεση και τόσες δραματικές ανατροπές, που φοβάμαι ότι οι αντιδράσεις, μετά από το πάγωμα και το σοκ, οι αντιδράσεις θα είναι εκτός ελέγχου. Για να ξεφύγω έστω και εικονικά για λίγο απ' όλα αυτά, κάθισα μπροστά στο laptop και άρχισα να γράφω την συνέχεια των εντυπώσεων από το ταξίδι μου στην Κίνα.

    Δεύτερος λοιπόν σταθμός του ταξιδιού μας λοιπόν ήταν το Γκουιλίν (Guilin). Το Γκουιλίν είναι η πρωτεύουσα της πολυπληθούς μειονότητας των Τσουάνγκ, που κατοικούν μαζί με 55 άλλες μειονότητες, την νότια Κίνα. Ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια του ρυζιού και οι ορυζώνες είναι ένα μαγευτικό στοιχείο της περιοχής. Το Γκουιλίν όμως είναι κυρίως γνωστό για τη  μοναδική του φύση, με τους εκατοντάδες καταπράσινους λόφους και βουνά ηλικίας 300 εκατ. ετών και τον ποταμό Λι Γιανγκ που τα διασχίζει, καθώς και την πόλη. Το όνομα του το Γκουιλιν το οφείλει στα δάση της ακακίας που υπάρχουν εκεί, καθώς το όνομα του σημαίνει κατά λέξη "φλοιός της ακακίας".

Ας δούμε λοιπόν μερικές φωτογραφίες από το Γκουιλίν που περιβάλλεται αλλά και διασχίζεται από   λίμνες και τον ποταμό Λι Γιανγκ και του παραπόταμους του.

Το ξενοδοχείο μας Guilin Bravo Hotel.
Άποψη της πόλης.
Επίσης.

Νερό και γέφυρες παντού.
Αλλά και ατελείωτο πράσινο. Φυσικό δεν είναι?
Η εθνική συνήθεια των Κινέζων. Πρωινή γυμναστική και οι  τσάντες κρεμασμένες στο δέντρο αριστερά.
Η πιο συναρπαστική όμως εμπειρία ήταν η 4ώρη κρουαζιέρα με άνετα ποταμόπλοια σε ένα τμήμα του ποταμού Λι, ανάμεσα στα κομψότερα βουνά κάτω από τον ουρανό, όπως λένε οι ιθαγενείς. Πραγματικά ένας υπέροχος και τεράστιος πίνακας πρασίνου αποκαλύφτηκε μπροστά στα μάτια μας, από πανέμορφους λόφους και βουνά στα οποία οι ντόπιοι έχουν δώσει διάφορες ονομασίες. Όπως Pagoda Hill,  Five Fingers Hill, Charming Hill, Snail Hill, Elephant Truck Hill και άλλες πολλές ακόμη. Επίσης περάσαμε δίπλα από με δάση από μπαμπού, μπανανιές και χωριά ιθαγενών. Σημειώστε δε ότι  ένας μεγάλος Κινέζος ποιητής ο Xan Yu,  που έζησε την εποχή της δυναστείας Tang, έγραψε ένα δημοφιλές ποίημα για να υμνήσει τον ποταμό Li. Ας δούμε λοιπόν τι αποθανάτισε η περιορισμένων δυνατοτήτων φωτογραφική μου μηχανή.
Δεν χρειάζονται σχόλια πιστεύω, γιατί όπως λένε και οι Κινέζοι, μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις.




Ένα από τα κρουαζιερόπλοια.

Ο ποταμός Λι, όπως καταλαβαίνετε δεν είναι μόνο ένα τουριστικό αξιοθέατο, αλλά και πηγή ζωής, για τους ιθαγενείς που ζουν δίπλα η κοντά του, καθώς χρησιμοποιείτε για τις μεταφορές, τις μετακινήσεις, αλλά και την συλλογή τροφής η άλλων χρήσιμων υλικών που ο ποταμός τους προσφέρει, όπως θα δούμε παρακάτω.


Μεταφορές με βάρκες.
Με σχεδίες. Ελπίζω αυτό που κουβαλάνε, να μην είναι ζάχαρη η αλάτι.

Ηκυρία μαζεύει, τροφή? υλικά?



Και οι κύριοι τα μεταφέρουν.
Η παίζουν στις όχθες του.
Η απολαμβάνουν το γεύμα τους.
Ιδού και το δικό μας γεύμα. Καθαρά κινέζικο.

Εδώ θα πρέπει να κάνω μερικά σχόλια. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία καθαρά κινέζικης κουζίνας. Η σούπα πάνω αριστερά και το μπολ με το ρύζι ήταν, η επιτομή της μαγειρικής. Δηλαδή το νερό και το ένα και μοναδικό υλικό. Η βρούβα, όπως το έλεγα στην σούπα, (καθώς ήταν χορτόσουπα), και το ρύζι. Χωρίς αλάτι, πιπέρι, λεμόνι, πόσο μάλλον λάδι. Έτσι φαντάζομαι αυτή η χώρα, κατάφερε να θρέψει 1,3 δις στόματα. Πρέπει επίσης να τονίσω, ότι οι Κινέζοι τρώνε, ότι πετάει, περπατάει, έρπει, κολυμπάει και φύεται. Δηλαδή τα πάντα. Και για να επιβεβαιώσω του λόγου το αληθές, ήπια ένα ποτό, τύπου σάκε η ρακής, από ισχυρή περιέργεια και επιφωνήματα αηδίας από μερικούς τουρίστες, μαζί με κάνα δύο ακόμα, από ένα μπουκάλι που μέσα υπήρχαν 2 φίδια νεκρά. Αυτό που δεν ρώτησα, ήταν εάν ήταν ζωντανά όταν τα βάλανε στο μπουκάλι η όχι. Πάντως όπως διαπιστώνεται και εσείς μετά από 4 χρόνια ακόμα ζω.
Για να κλείσω λοιπόν τα της κινέζικης κουζίνας, τα υπόλοιπα πιάτα ήταν πιο σύνθετα και πάντως έξω (ας μην πω εντελώς), από τις δικές μας γεύσης και διατροφική κουλτούρα.
Η συμπαθέστατη όμως αυτή κυρία, δεν φαίνεται να απολαμβάνει, ούτε την εκδρομή, ούτε την κινέζικη κουζίνα (πόσο μάλλον), αλλά τον υπνάκο στον οποίο είναι βυθισμένη.

Στην επιστροφή για το ξενοδοχείο επισκεφτήκαμε το χωριό Γιανγκσούο και την υπαίθρια αγορά του, με είδη λαϊκής τέχνης, αντίκες, κεραμικά, πίνακες, μεταξωτά, κλπ, κλπ, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου, για να ψωνίσουμε αναμνηστικά και να ακουμπήσουμε το κάτι τις μας.

Το μόνο αξιοθέατο από το χωριό αυτή η παγόδα.

Και θα κλείσουμε την ξενάγηση μας στο Γκουιλίν με την ξεναγό μας, την γλυκύτατη, πρόθυμη, εξυπηρετική και πάντα χαμογελαστή Cherry.


Επόμενος σταθμός στο ταξίδι μας θα είναι η Ξιαν (Xian), την πόλη θησαυροφυλάκιο του κινεζικού πολιτισμού.
Έως τότε και θα είναι σύντομα σας το υπόσχομαι, γειά σας.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου