Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011




ΞΙΑΝ  Η ΠΌΛΗ ΘΗΣΑΥΡΟΦΥΛΆΚΙΟ ΤΟΥ ΚΙΝΈΖΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ


Επόμενος σταθμός στο ταξίδι μας ήταν το Ξιάν πρωτεύουσα της επαρχίας Σααξί. Η πρώτη αρχαία πρωτεύουσα της "Αυτοκρατορίας του Κέντρου" και μια από τις σημαντικότερες μητροπόλεις του αρχαίου κόσμου. Από εδώ ξεκινούσε ο δρόμος του μεταξιού και οι έμποροι και οι πρέσβεις έφεραν μαζί τους και τις θρησκείες τους και τους πολιτισμούς τους. Το Ξιαν αποτέλεσε την πρωτεύουσα ένδεκα δυναστειών. Σήμερα δε είναι ο σημαντικότερος προορισμός της Κίνας, αφού εδώ το 1974 έγινε μια εκπληκτική αρχαιολογική ανακάλυψη, ίσως η σημαντικότερη του 20ου αιώνα. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ταφικό κτέρισμα  της ανθρωπότητας. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό μνημείο: το Μουσείο των 6.000 πήλινων στρατιωτών σε φυσικό μέγεθος, που στέκουν φύλακες στο Μαυσωλείο του αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ Τι, ο οποίος πέθανε πριν από περίπου 2.300χρόνια. Μια μαρτυρία της δύναμης, της ανάπτυξης και της ακμής της χώρας κατά την περίοδο της ολιγόχρονης δυναστείας των Τσιν (221-206 π.χ.).

Ας πάρουμε λοιπόν μια μικρή γεύση από το σύγχρονο Ξιαν,  πριν ασχοληθούμε με τους ιστορικούς του θησαυρούς.

Σύγχρονα Εμπορικά κέντρα

Μεγάλοι λεωφόροι






Το σύγχρονο και το παλιό μαζί. Μεγάλες πλατείες με πράσινο.
Εμπορικές εκθέσεις
Γοητευτικές  Κινέζες ξεναγοί.





Μία από τις αγαπημένες ασχολίες των ανατολικών λαών. Τα Bonsei. 

Αλλά  και  οι  συνθέσεις..


Υπάρχουν όμως και αγορές κάτι σαν Μοναστηράκι. 





Το CITY WALL όπως το ονομάζουν.



Διάφορες απόψεις του τείχους

















Η καμπάνα αυτή πρέπει να είναι ο συναγερμός της εποχής εκείνης.
Πολεμικές μηχανές.


Σύμβολα.

Το φημισμένο σε όλη την Κίνα θέαμα χορού και μουσικής της δυναστείας των ΤΑΝΓΚ.



Οι ελάχιστες φωτογραφίες οφείλονται στην απαγόρευση φωτογράφισης  της παράστασης. Η απαγόρευση σημειωτέον  ίσχυε, για όλες τις παραστάσεις που παρακολουθήσαμε, σε όλες τις πόλεις που επισκεφτήκαμε, καθώς όλες είχαν μαγνητοσκοπηθεί και διατίθεντο προς πώληση.


Τελευταία μας επίσκεψη στην σύντομη παραμονή μας στην Ξιαν, ήταν στο μουσείο των πήλινων στρατιωτών. Η ανακάλυψη αυτή έγινε τυχαία (όπως γίνεται στις περισσότερες φορές), από ένα
Κινέζο βέβαια βοσκό το 1974 και ο οποίος έκτοτε έχει εξελιχθεί σε μια δύστροπη διασημότητα, υπογράφοντας όλη μέρα στον προθάλαμο του μουσείου το βιβλίο που έγραψε ο ίδιος; φορώντας γυαλιά ηλίου, αρνούμενος πεισματικά να φωτογραφηθεί, τουλάχιστον χωρίς χρήματα.
Στον χώρο λοιπόν που σήμερα βρίσκεται το μεγαλοπρεπές μουσείο, ανακαλύφθηκαν οι 6.000 χιλιάδες πήλινοι στρατιώτες σε φυσικό μέγεθος, που στέκουν φύλακες  στο Μαυσωλείο του αυτοκράτορα Τσι Σι Χουάνγκ Τι, ο οποίος πέθανε πριν από περίπου 2.300 χρόνια.
Από τους 6.000 στρατιώτες έχουν αν δεν κάνω λάθος, αποκαλυφθεί περίπου οι 2.000. Οι υπόλοιποι παραμένουν θαμμένοι για προστασία από την φθορά.
Τελειώνοντας να συμπληρώσω ότι δεν ήταν μόνο μία κατασκευή από πηλό, αλλά ήταν χρωματισμένοι, βαμμένοι, ζωγραφισμένοι όπως σας βολεύει, ανάλογα με την θέση και τον βαθμό που κατείχαν.
Τέλος στον ίδιο χώρο στεγάζεται και το μουσείο με τα μπρούτζινα άρματα.
Πριν επισκεφτούμε λοιπόν το εσωτερικό των μουσείων, ας τα δούμε εξωτερικά.











Εντυπωσιακά κτίρια.



Πλήθος επισκεπτών, Κινέζων και μη.






Ακόμη και βουδιστές μοναχοί.
Ήρθε όμως η ώρα να επισκεφτούμε και το εσωτερικό αυτών των μουσείων. Και ξεκινάμε με αυτό των μπρούτζινων εκθεμάτων.


Ο βλοσυρός αυτός αξιωματικός (αν δεν κάνω λάθος  στρατηγός), κοσμεί την είσοδο του μουσείου.





Απλός στρατιώτης.






Έκθεμα και επισκέπτες.
Η μηχανή ενός άρματος  τεσσάρων ίππων.

Και το πλήρες όχημα.

Ήρθε η ώρα όμως να επισκεφτούμε το μουσείο των πήλινων στρατιωτών, που για κάποιους θεωρείτε, η μεγαλύτερη αρχαιολογική ανακάλυψη του 20ου αιώνα.

Πανοραμική άποψη. Αναρωτιέμαι πόσοι εργάστηκαν και πόσο χρόνο χρειάστηκαν, για να κατασκευάσουν όλους αυτούς τους στρατιώτες.


Τμήματα του συνόλου.




Εδώ γίνονται οι επισκευές, συναρμολογήσεις, επιδιορθώσεις. Το service τέλος πάντων.

Κάποιες απώλειες πολέμου, όπως γίνεται σε κάθε πόλεμο άλλωστε.

Πριν αποχαιρετήσουμε το XIAN, για τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας, στην τεράστια αυτή σε μέγεθος, πληθυσμό και οικονομική και όχι μόνο χώρα, που δεν είναι άλλο από το Πεκίνο, θα σας παρουσιάσω την γλυκύτατη, ευγενική, πρόθυμη και μητέρα 2 παιδιών, ξεναγό μας.

Ιδού λοιπόν η Κάθυ η ξεναγός μας. Θα μπορούσες να την πεις και γοητευτική. Η όχι;

Ραντεβού λοιπόν στο Πεκίνο.





Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

 ΓΚΟΥΙΛΙΝ  ΤΑ ΠΙΟ ΚΟΜΨΑ ΒΟΥΝΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

    Για σας φίλοι μου. Μετά από αρκετό καιρό όπου κυριευμένος, από αισθήματα ανησυχίας, αγωνίας, αβεβαιότητας, προβληματισμού, αλλά και οργής, θυμού ακόμη και μίσους, για όσα συμβαίνουν σ' αυτήν  τη χώρα και στους περισσότερους από εμάς, από κάποιους που εμείς πιστέψαμε και εκλέξαμε, με προσδοκία μια καλλίτερη ζωή, (και δεν μιλάω μόνο για τους τωρινούς, αλλά ας πούμε σχεδόν για το σύνολο αυτών που κυβέρνησαν τον τόπο μετά την μεταπολίτευση) και η οποία τα τελευταία 2 χρόνια αλλά ειδικότερα τους τελευταίους μήνες, υφίσταται τέτοια βίαια επίθεση και τόσες δραματικές ανατροπές, που φοβάμαι ότι οι αντιδράσεις, μετά από το πάγωμα και το σοκ, οι αντιδράσεις θα είναι εκτός ελέγχου. Για να ξεφύγω έστω και εικονικά για λίγο απ' όλα αυτά, κάθισα μπροστά στο laptop και άρχισα να γράφω την συνέχεια των εντυπώσεων από το ταξίδι μου στην Κίνα.

    Δεύτερος λοιπόν σταθμός του ταξιδιού μας λοιπόν ήταν το Γκουιλίν (Guilin). Το Γκουιλίν είναι η πρωτεύουσα της πολυπληθούς μειονότητας των Τσουάνγκ, που κατοικούν μαζί με 55 άλλες μειονότητες, την νότια Κίνα. Ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια του ρυζιού και οι ορυζώνες είναι ένα μαγευτικό στοιχείο της περιοχής. Το Γκουιλίν όμως είναι κυρίως γνωστό για τη  μοναδική του φύση, με τους εκατοντάδες καταπράσινους λόφους και βουνά ηλικίας 300 εκατ. ετών και τον ποταμό Λι Γιανγκ που τα διασχίζει, καθώς και την πόλη. Το όνομα του το Γκουιλιν το οφείλει στα δάση της ακακίας που υπάρχουν εκεί, καθώς το όνομα του σημαίνει κατά λέξη "φλοιός της ακακίας".

Ας δούμε λοιπόν μερικές φωτογραφίες από το Γκουιλίν που περιβάλλεται αλλά και διασχίζεται από   λίμνες και τον ποταμό Λι Γιανγκ και του παραπόταμους του.

Το ξενοδοχείο μας Guilin Bravo Hotel.
Άποψη της πόλης.
Επίσης.

Νερό και γέφυρες παντού.
Αλλά και ατελείωτο πράσινο. Φυσικό δεν είναι?
Η εθνική συνήθεια των Κινέζων. Πρωινή γυμναστική και οι  τσάντες κρεμασμένες στο δέντρο αριστερά.
Η πιο συναρπαστική όμως εμπειρία ήταν η 4ώρη κρουαζιέρα με άνετα ποταμόπλοια σε ένα τμήμα του ποταμού Λι, ανάμεσα στα κομψότερα βουνά κάτω από τον ουρανό, όπως λένε οι ιθαγενείς. Πραγματικά ένας υπέροχος και τεράστιος πίνακας πρασίνου αποκαλύφτηκε μπροστά στα μάτια μας, από πανέμορφους λόφους και βουνά στα οποία οι ντόπιοι έχουν δώσει διάφορες ονομασίες. Όπως Pagoda Hill,  Five Fingers Hill, Charming Hill, Snail Hill, Elephant Truck Hill και άλλες πολλές ακόμη. Επίσης περάσαμε δίπλα από με δάση από μπαμπού, μπανανιές και χωριά ιθαγενών. Σημειώστε δε ότι  ένας μεγάλος Κινέζος ποιητής ο Xan Yu,  που έζησε την εποχή της δυναστείας Tang, έγραψε ένα δημοφιλές ποίημα για να υμνήσει τον ποταμό Li. Ας δούμε λοιπόν τι αποθανάτισε η περιορισμένων δυνατοτήτων φωτογραφική μου μηχανή.
Δεν χρειάζονται σχόλια πιστεύω, γιατί όπως λένε και οι Κινέζοι, μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις.




Ένα από τα κρουαζιερόπλοια.

Ο ποταμός Λι, όπως καταλαβαίνετε δεν είναι μόνο ένα τουριστικό αξιοθέατο, αλλά και πηγή ζωής, για τους ιθαγενείς που ζουν δίπλα η κοντά του, καθώς χρησιμοποιείτε για τις μεταφορές, τις μετακινήσεις, αλλά και την συλλογή τροφής η άλλων χρήσιμων υλικών που ο ποταμός τους προσφέρει, όπως θα δούμε παρακάτω.


Μεταφορές με βάρκες.
Με σχεδίες. Ελπίζω αυτό που κουβαλάνε, να μην είναι ζάχαρη η αλάτι.

Ηκυρία μαζεύει, τροφή? υλικά?



Και οι κύριοι τα μεταφέρουν.
Η παίζουν στις όχθες του.
Η απολαμβάνουν το γεύμα τους.
Ιδού και το δικό μας γεύμα. Καθαρά κινέζικο.

Εδώ θα πρέπει να κάνω μερικά σχόλια. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία καθαρά κινέζικης κουζίνας. Η σούπα πάνω αριστερά και το μπολ με το ρύζι ήταν, η επιτομή της μαγειρικής. Δηλαδή το νερό και το ένα και μοναδικό υλικό. Η βρούβα, όπως το έλεγα στην σούπα, (καθώς ήταν χορτόσουπα), και το ρύζι. Χωρίς αλάτι, πιπέρι, λεμόνι, πόσο μάλλον λάδι. Έτσι φαντάζομαι αυτή η χώρα, κατάφερε να θρέψει 1,3 δις στόματα. Πρέπει επίσης να τονίσω, ότι οι Κινέζοι τρώνε, ότι πετάει, περπατάει, έρπει, κολυμπάει και φύεται. Δηλαδή τα πάντα. Και για να επιβεβαιώσω του λόγου το αληθές, ήπια ένα ποτό, τύπου σάκε η ρακής, από ισχυρή περιέργεια και επιφωνήματα αηδίας από μερικούς τουρίστες, μαζί με κάνα δύο ακόμα, από ένα μπουκάλι που μέσα υπήρχαν 2 φίδια νεκρά. Αυτό που δεν ρώτησα, ήταν εάν ήταν ζωντανά όταν τα βάλανε στο μπουκάλι η όχι. Πάντως όπως διαπιστώνεται και εσείς μετά από 4 χρόνια ακόμα ζω.
Για να κλείσω λοιπόν τα της κινέζικης κουζίνας, τα υπόλοιπα πιάτα ήταν πιο σύνθετα και πάντως έξω (ας μην πω εντελώς), από τις δικές μας γεύσης και διατροφική κουλτούρα.
Η συμπαθέστατη όμως αυτή κυρία, δεν φαίνεται να απολαμβάνει, ούτε την εκδρομή, ούτε την κινέζικη κουζίνα (πόσο μάλλον), αλλά τον υπνάκο στον οποίο είναι βυθισμένη.

Στην επιστροφή για το ξενοδοχείο επισκεφτήκαμε το χωριό Γιανγκσούο και την υπαίθρια αγορά του, με είδη λαϊκής τέχνης, αντίκες, κεραμικά, πίνακες, μεταξωτά, κλπ, κλπ, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου, για να ψωνίσουμε αναμνηστικά και να ακουμπήσουμε το κάτι τις μας.

Το μόνο αξιοθέατο από το χωριό αυτή η παγόδα.

Και θα κλείσουμε την ξενάγηση μας στο Γκουιλίν με την ξεναγό μας, την γλυκύτατη, πρόθυμη, εξυπηρετική και πάντα χαμογελαστή Cherry.


Επόμενος σταθμός στο ταξίδι μας θα είναι η Ξιαν (Xian), την πόλη θησαυροφυλάκιο του κινεζικού πολιτισμού.
Έως τότε και θα είναι σύντομα σας το υπόσχομαι, γειά σας.